Zo voel ik me. En het is de titel van het boek van Brené Brown. Het stond al in onze boekenkast maar het moment was nog niet daar dat ik het kon lezen. Nu heb ik het uit en wat een prachtige, inspirerende schrijfster… Wat ik graag deel, is haar manifest van de dapperen en de mensen met een gebroken hart. Heel herkenbaar voor mij en vele anderen denk ik.
‘Niets vormt een grotere bedreiging voor de critici, cynici en angstzaaiers dan degenen onder ons die bereid zijn te vallen, omdat we hebben geleerd hoe we weer op moeten staan.
Met ontvelde knieën en een beurs hart,
kiezen we ervoor de verhalen van onze worsteling onder ogen te zien.
In plaats van ons te verstoppen, om te draaien en te doen alsof.
Als we onze verhalen ontkennen, gaan ze ons bepalen.
Als we weglopen voor worstelingen, zijn we nooit vrij.
Dus wenden we ons tot de waarheid en kijken die in de ogen.
We zullen geen personages in onze verhalen zijn.
Geen schurken, geen slachtoffers, niet eens helden.
Wij zijn de auteurs van ons eigen leven.
Wij schrijven ons eigen moedige einde.
Wij maken liefde uit hartzeer,
compassie uit schaamte,
genade uit teleurstelling,
moed uit falen.
Onze kracht is dat we de uitdaging aangaan.
Het verhaal is onze weg naar huis.
De waarheid is ons lied.
Wij zijn de dapperen en de mensen met een gebroken hart.
Wij staan sterk weer op.’
Mooier had ik niet kunnen verwoorden hoe ik me voel en hoe belangrijk het is om alles wat je meemaakt aan te gaan, in de ogen te kijken en het niet weg te stoppen. Pas dan groei je in je zijn en in je kracht.
ComPassie 