Mijn vader is ziek. En wordt niet meer beter. Uitgezaaide prostaatkanker, hoorden we in mei 2017. De medische molen in. Eerst hormoontherapie. Dat leek best goed te gaan maar bleek rond kerst niet geholpen te hebben. Toen vanaf begin 2018 chemotherapie. Omdat de kanker inmiddels uitgezaaid was op verschillende plaatsen in zijn botten, werd hij ook een paar keer bestraald. Maar mijn ouders bleven dapper, gingen nog met de camper op pad, deden wat nog kon. Mijn vader was altijd een liefhebber van wandelen en de natuur. Kocht nog een damesfiets, om te proberen of hij daarop nog kon fietsen. Bleef ondanks de chemo nog relatief goed eten en de dingen doen die hem in maatschappelijke zin nog lukten, zoals visitaties binnen de kerk en waar het kon naar de repetities van zijn geliefde mannenkoor.
In september stonden ze voor de laatste keer op een camping en werd mijn vader niet goed. Hij was alleen, op weg naar het toiletgebouw. Hij heeft het voorbij laten gaan, ze zijn de volgende dag naar huis gereden, waar de huisarts hem meteen naar het ziekenhuis stuurde. Hij bleek een levensgevaarlijke dubbele longembolie te hebben gehad en wonderbaarlijk overleefd. Na een paar dagen ziekenhuis mocht hij weer naar huis. Wel werd het lopen steeds minder en kreeg hij steeds meer pijn. In november bleek de chemo niet te hebben geholpen en de kanker inmiddels ook in zijn lever te zitten. Hij dacht dat hij kerst niet zou halen, wat wel gelukt is. We hebben zelfs als gezin met kleinkinderen nog een fijn kerstdiner gehad. Begin januari is hij 78 jaar geworden. Ook dat heeft hij nog gehaald. Twee weken geleden heeft hij vijf pijnlijke bestralingen ondergaan om de prostaat te verkleinen, zodat het gezwel en de pijn minder zouden worden. Want van de grote hoeveelheid morfine die hij inmiddels moest slikken tegen de enorme pijn, werd hij er niet helderder op.
Wat is het moeilijk om een mens waar je veel van houdt, die jou op de wereld heeft gezet en vanuit liefde en zijn beste bedoelingen veel heeft geleerd en groot heeft gebracht. zo te zien lijden. Te zien hoe zijn lichaam en nu ook zijn geest hem langzaam ‘in de steek’ laten. Aangeven dat het voor hem genoeg is geweest. Dat hij genoeg heeft gezorgd en betekend. Dat hij los mag laten. Dat wij het echt zelf kunnen zonder hem, ookal zullen we hem ontzettend missen. Mijn moeder, mijn broers, ik, onze partners en kinderen. Misschien is dit lijden nodig, om hem het leven los te laten laten. Om in het reine te komen met de dingen die hem nog dwars zitten. Om te kiezen voor de liefde. Ik heb diep respect voor je, lieve papa. En ook voor jou, lieve mama, voor je steun in dit zware proces.
Misschien denk je nu “Waarom schrijf je hier een blog over op je website?” Want het is een persoonlijk verhaal. Maar voor mij betekent mijn bedrijfsnaam ComPassie naast passie voor communicatie, dat je meeloopt met je naasten, vanuit compassie. Zoeken naar wat nodig is. De balans daarin vinden. Er zijn waar dat fijn of nodig is. Maar niet de controle overnemen. Of geven wat niet gevraagd wordt. Ik leer in dit proces heel veel. Soms is de scheidslijn moeilijk te vinden. Ik weet zeker dat dit leerproces ook voor mijn bedrijf en mijn klanten veel toevoegt. Want waar ik groei vanuit levenservaring, hoe zwaar dat soms ook is, groeit datgene wat ik mijn klanten kan bieden ook. Voelen wat nodig is en niet meer geven dan gevraagd wordt.
ComPassie 