Blog

Mijn vader is ziek. En wordt niet meer beter. Uitgezaaide prostaatkanker, hoorden we in mei 2017. De medische molen in. Eerst hormoontherapie. Dat leek best goed te gaan maar bleek rond kerst niet geholpen te hebben. Toen vanaf begin 2018 chemotherapie. Omdat de kanker inmiddels uitgezaaid was op verschillende plaatsen in zijn botten, werd hij ook een paar keer bestraald. Maar mijn ouders bleven dapper, gingen nog met de camper op pad, deden wat nog kon. Mijn vader was altijd een liefhebber van wandelen en de natuur. Kocht nog een damesfiets, om te proberen of hij daarop nog kon fietsen. Bleef ondanks de chemo nog relatief goed eten en de dingen doen die hem in maatschappelijke zin nog lukten, zoals visitaties binnen de kerk en waar het kon naar de repetities van zijn geliefde mannenkoor.

In september stonden ze voor de laatste keer op een camping en werd mijn vader niet goed. Hij was alleen, op weg naar het toiletgebouw. Hij heeft het voorbij laten gaan, ze zijn de volgende dag naar huis gereden, waar de huisarts hem meteen naar het ziekenhuis stuurde. Hij bleek een levensgevaarlijke dubbele longembolie te hebben gehad en wonderbaarlijk overleefd. Na een paar dagen ziekenhuis mocht hij weer naar huis. Wel werd het lopen steeds minder en kreeg hij steeds meer pijn. In november bleek de chemo niet te hebben geholpen en de kanker inmiddels ook in zijn lever te zitten. Hij dacht dat hij kerst niet zou halen, wat wel gelukt is. We hebben zelfs als gezin met kleinkinderen nog een fijn kerstdiner gehad. Begin januari is hij 78 jaar geworden. Ook dat heeft hij nog gehaald. Twee weken geleden heeft hij vijf pijnlijke bestralingen ondergaan om de prostaat te verkleinen, zodat het gezwel en de pijn minder zouden worden. Want van de grote hoeveelheid morfine die hij inmiddels moest slikken tegen de enorme pijn, werd hij er niet helderder op.

Wat is het moeilijk om een mens waar je veel van houdt, die jou op de wereld heeft gezet en vanuit liefde en zijn beste bedoelingen veel heeft geleerd en groot heeft gebracht. zo te zien lijden. Te zien hoe zijn lichaam en nu ook zijn geest hem langzaam ‘in de steek’ laten. Aangeven dat het voor hem genoeg is geweest. Dat hij genoeg heeft gezorgd en betekend. Dat hij los mag laten. Dat wij het echt zelf kunnen zonder hem, ookal zullen we hem ontzettend missen. Mijn moeder, mijn broers, ik, onze partners en kinderen. Misschien is dit lijden nodig, om hem het leven los te laten laten. Om in het reine te komen met de dingen die hem nog dwars zitten. Om te kiezen voor de liefde. Ik heb diep respect voor je, lieve papa. En ook voor jou, lieve mama, voor je steun in dit zware proces.

Misschien denk je nu “Waarom schrijf je hier een blog over op je website?” Want het is een persoonlijk verhaal. Maar voor mij betekent mijn bedrijfsnaam ComPassie naast passie voor communicatie, dat je meeloopt met je naasten, vanuit compassie. Zoeken naar wat nodig is. De balans daarin vinden. Er zijn waar dat fijn of nodig is. Maar niet de controle overnemen. Of geven wat niet gevraagd wordt. Ik leer in dit proces heel veel. Soms is de scheidslijn moeilijk te vinden. Ik weet zeker dat dit leerproces ook voor mijn bedrijf en mijn klanten veel toevoegt. Want waar ik groei vanuit levenservaring, hoe zwaar dat soms ook is, groeit datgene wat ik mijn klanten kan bieden ook. Voelen wat nodig is en niet meer geven dan gevraagd wordt.

Zo voel ik me. En het is de titel van het boek van Brené Brown. Het stond al in onze boekenkast maar het moment was nog niet daar dat ik het kon lezen. Nu heb ik het uit en wat een prachtige, inspirerende schrijfster… Wat ik graag deel, is haar manifest van de dapperen en de mensen met een gebroken hart. Heel herkenbaar voor mij en vele anderen denk ik.

‘Niets vormt een grotere bedreiging voor de critici, cynici en angstzaaiers dan degenen onder ons die bereid zijn te vallen, omdat we hebben geleerd hoe we weer op moeten staan.

Met ontvelde knieën en een beurs hart,
kiezen we ervoor de verhalen van onze worsteling onder ogen te zien.
In plaats van ons te verstoppen, om te draaien en te doen alsof.

Als we onze verhalen ontkennen, gaan ze ons bepalen.
Als we weglopen voor worstelingen, zijn we nooit vrij.
Dus wenden we ons tot de waarheid en kijken die in de ogen.

We zullen geen personages in onze verhalen zijn.
Geen schurken, geen slachtoffers, niet eens helden.

Wij zijn de auteurs van ons eigen leven.
Wij schrijven ons eigen moedige einde.

Wij maken liefde uit hartzeer,
compassie uit schaamte,
genade uit teleurstelling,
moed uit falen.

Onze kracht is dat we de uitdaging aangaan.
Het verhaal is onze weg naar huis.
De waarheid is ons lied.
Wij zijn de dapperen en de mensen met een gebroken hart.
Wij staan sterk weer op.’

Mooier had ik niet kunnen verwoorden hoe ik me voel en hoe belangrijk het is om alles wat je meemaakt aan te gaan, in de ogen te kijken en het niet weg te stoppen. Pas dan groei je in je zijn en in je kracht.

Toen ik een meisje was, had ik altijd wel de wens om moeder te worden. Ik speelde veel met poppen, was benieuwd hoeveel kinderen ik zou krijgen en of het jongens of meisjes zouden zijn. Eenmaal zwanger voelde ik me heel speciaal en verheugde me er enorm op. Kreeg op mijn werk een heel klein rompertje van een collega waar ik helemaal vol van schoot. Zó klein? Het enige waar ik vooral altijd al tegenop had gekeken was een bevalling. En daarna? Ik had geen idee hoe dat zou zijn. Maar vast wel een roze wolk.

Ik had altijd veel vriendjes. Al op de lagere school, van die heerlijke platonische maar o zo spannende relaties. Met stiekem briefjes naar elkaar schrijven en blozen als je per ongeluk elkaars blik ving. Later, op de middelbare school, had ik nog steeds veel vriendjes. Maar vooral ook veel onbeantwoorde verliefdheden. En als een jongen té gek op mij was voelde ik me benauwd dus maakte ik het weer uit. Toen ik student was, kreeg ik op mijn 22ste een relatie met een goede vriend, waar ik mee zou gaan trouwen. Ik kwam mijn huidige man Richard tegen, werd verliefd, ging niet vreemd maar besloot wel mijn geplande huwelijk af te blazen. Dat was heel pijnlijk. En dubbel. Want ik was verliefd maar ook heel verdrietig tegelijk. Omdat ik toen al 30 jaar was en mijn biologische klok tikte, maakten mijn toekomstige echtgenoot en ik binnen drie jaar trouwplannen en planden voor juni 2002 ons huwelijk. Ik werkte fulltime als communicatiecoördinator. Inmiddels waren we samen gaan wonen, naar een dorp verhuisd omdat ik in een dorp opgegroeid was en het me goed leek voor onze kinderen om in een dorp op te groeien. Mijn partner schrok zich wild toen we daar eenmaal woonden, want hij was in de stad opgegroeid en vond het erg saai. Ik raakte sneller dan verwacht zwanger en toen we trouwden had ik al een buik met een kindje van 5 maanden erin.

Geboorte
Iris was volgens de planning van de verloskundige wat laat, maar op een avond braken de vliezen en begon de bevalling. Ik vond het vooral heel spannend. Ik had een voorspoedige zwangerschap gehad. De bevalling verliep prima, heerlijk thuis, in mijn eigen bed en onder de douche. Ik kan me het gevoel toen ze geboren werd nog goed herinneren. Wat een oerkracht en wat een intens geluk als zo’n mensje op je buik wordt gelegd… zo gelukkig had ik me mijn hele leven nog niet gevoeld. De week daarna wilde ik niets liever dan in bed blijven, samen met ons prachtige kleine meisje. Ze was zo mooi, zo lief. Maar na een paar weken begon ik me opgesloten te voelen, gebonden. Ze huilde best veel, wilde steeds bij ons zijn, tegen ons aan. Dus als ik even wilde douchen en ze begon te huilen, had ik het gevoel dat ik meteen weer onder die douche vandaan moest komen om haar te troosten. Ik vond dat heel moeilijk. Sowieso om haar te horen huilen en niet te weten hoe ik haar kon helpen als het niet over honger of een schone luier ging. Ik ging me steeds slechter voelen, had het gevoel dat ik mijn leven half kwijt was. En voelde me daar vervolgens heel schuldig over. Ik had een vriendin die 5 weken later een kindje kreeg en die was zo in de gloria…. En ik niet. Dat ging niet over mijn kindje maar over mij. Ik had toen nog geen idee waarom. Ik weet niet of het een postnatale depressie was, omdat je daarover hoort dat die vaak meteen begint. Maar ik werd wel steeds ongelukkiger en uiteindelijk depressief. Dat was toen ze ongeveer twee maanden oud was denk ik. Ik ben in behandeling gegaan bij een psychotherapeut en kreeg antidepressiva, waardoor ik moest stoppen met borstvoeding geven. Ook daarover voelde ik me enorm schuldig.

Kinderdagverblijf
Toen Iris ruim twee maanden oud was, ging ze wennen op het kinderdagverblijf. Ze zat in een groep met nog 11 andere kindjes tussen 0 en 4 jaar. Wij vonden het heel moeilijk om haar daar te brengen en achter te laten. Maar zij vond het helemaal prima en heeft het vier jaar lang prima gevonden. Ik ging weer vier dagen aan het werk, mijn man was één dag thuis en ik ook, Iris was drie dagen naar het kinderdagverblijf. Maar ik vond mijn werk niet meer leuk, merkte dat ik geen focus meer had, dat ik me verscheurd voelde tussen thuis en mijn werk. Terwijl als ik thuis was, niet goed kon genieten van wat er was. Dus dat was erg ingewikkeld. Na ongeveer een half jaar ging het beter, werd het zomer en begon ik te genieten. Op mijn werk liep het mis, kwam ik in een arbeidsconflict terecht en ook al ben ik er nog blijven werken nadat ik een kort geding had verloren, ik deed niet waar ik blij van werd.

Tweede kindje
De wens voor een tweede kindje begon te groeien, omdat ik het leuk vond als Iris een broertje of zusje zou krijgen. Deze keer duurde het iets langer dan de eerste keer maar op de tweede verjaardag van Iris deed ik een zwangerschapstest en die was positief, we kregen weer een kindje. Ook deze zwangerschap verliep goed, afgezien van het feit dat ik ontslag kreeg en een korte maar stressvolle periode op mijn werk had, waardoor ik harde buiken kreeg. Ik kreeg van de arbo-arts het advies om me ziek te melden en dat had als voordeel dat ik niet meer hoefde te werken en de hele zwangerschap verder thuis ben geweest. De bevalling verliep prima, ook thuis. Een tweede meisje, Jasmijn, werd geboren. Iris vond het best lastig dat er ineens iemand anders was die ook aandacht kreeg. Achteraf denk ik dat ik in die periode mijn aandacht niet goed verdeeld heb en Iris best tekort heb gedaan. Maar dat zag ik toen niet. Iris ging in Jasmijn haar maxicosi liggen, in de box, in Jasmijn haar kinderwagen. Dus hoe blind kon ik zijn dat ik niet zag hoe groot haar verdriet was.

Controledrang
Ik merkte dat ik er erg op gericht was om controle te hebben over alles in huis. Als mijn moeder op kwam passen, maakte ik rustig een ‘gebruiksaanwijzing’ van twee a-4tjes waarin tot op de puntkomma beschreven stond hoe ze het allemaal moest doen. Zij zei dan, terecht enigszins geïrriteerd, dat ze heus wel vaker op kinderen had gepast. Maar ik vond het heel belangrijk dat het precies ging zoals ik vond dat het moest gaan. Ik ben mijn hele leven erg onzeker geweest en ik denk dat dit daar wel een uitvloeisel van was. Bang om het niet goed te doen. Bij Jasmijn ben ik gelukkig niet depressief geworden. Ook zij huilde wel, maar veel duidelijker en vooral hard, en dat ging over een schone luier of honger en verder niet. Het was heel anders. Ik denk dat mijn verantwoordelijkheidsgevoel voor mijn gezin zo groot was, dat ik het gevoel vanaf het begin heb gehad dat ik alle ballen in de lucht moest houden. Achteraf zie ik dat ik daardoor mijn man én de kinderen te weinig ruimte gaf om het zelf uit te zoeken. Ik wilde teveel helpen. Ruimde alles voor ze op.

Effect
Het gevolg van mijn gevoelens toen ik kinderen kreeg, is dat ik in 2007 gestart ben met het ontwikkelen van mezelf op spiritueel gebied. Dat betekent letterlijk ‘de weg naar binnen’. En daar heb ik heel, heel veel antwoorden gevonden over mijn gedrag, mijn gevoel, mijn verdriet, mijn gemis. Enorm helpend. Ik projecteerde mijn onzekerheid op iedereen om mij heen. Ik weet inmiddels dat het over mijzelf gaat. Ik leefde voor de anderen, niet voor mezelf. De kinderen hebben dit zeker gemerkt. Iris zei toen ze drie was dat ze mij geen leuke mama vond en een andere mama wilde, een Assepoestermama. En Jasmijn had al heel jong de neiging om te gaan zorgen als ze merkte dat ik het niet trok. Ik ben vaak moe als oorzaak van de ziekte van Sjögren en Bechterew en ze weten niet beter dan dat ik regelmatig even slaap, ook overdag als dat nodig is. Bij Jasmijn heeft het zich uiteindelijk toen ze 8 jaar was (en wij in een persoonlijke crisis terechtkwamen in verband met een burnout van mijn man) in veel angsten, heimwee, veel vervelende dingen. Ze is daar met behulp van begeleiding behoorlijk goed uitgekomen, al wil ze nog steeds niet ergens logeren. Iris is vooral erg naar binnen gekeerd, ze is nu 15 jaar, zit in 3 vmbo-TL en is heerlijk aan het puberen. Jasmijn is nu 12 jaar en zit in de brugklas havo/vwo. Op zich gaat het goed met ze, kunnen ze het vanaf het begin helaas meestal niet met elkaar vinden en ben ik enorm dankbaar en trots als ik naar ze kijk. Hoeveel ze weten, hoe ze functioneren, echt super. Ik zelf weet inmiddels dat ik goed voor mezelf mag zorgen. Dat dat een noodzaak is om überhaupt voor anderen te kunnen zorgen. Dus in het vliegtuig eerst zelf het zuurstofkapje opzetten en daarna mijn kinderen. Ik ben de afgelopen jaren ook steeds meer dingen voor mezelf gaan doen, met vriendinnen borrelen of eten, wandelen en zwemmen. Ik heb een fijn sociaal netwerk om me heen en ben ook opener geworden. Durf me kwetsbaar op te stellen. Ik hoef het niet allemaal alleen te doen. Dat heb ik mezelf heel lang wijsgemaakt.

Terugkijkend
Als ik terugkijk naar alle jaren waarin ik moeder ben, concludeer ik dat ik in elk geval enorm mijn best heb gedaan. Om er voor ze te zijn als ze me nodig hadden, ze te geven wat ze nodig hadden, ze te troosten, te knuffelen, veel te leren, veel levenslessen mee te geven, door te geven. Ze hebben geen standaardouders. Ze hebben een vader die bijna altijd thuis is maar altijd voor ze klaarstaat om te helpen waar hij kan. En een moeder die vanuit huis teksten schrijft en mensen interviewt. Ik heb heel veel geleerd over het leven, over dat er niets is wat je van tevoren kunt plannen, dat je absoluut niet weet wat het is om moeder te worden. Als ik een advies mag geven: probeer zoveel mogelijk te genieten, als het je lukt. Zonet keken we wat foto’s van de afgelopen 15 jaar en ik word daar enorm sentimenteel van. Want wat hebben we veel beleefd, veel gedaan, gehuild, gelachen, geworsteld, genoten.
Ik ben ontzettend trots op waar we nu staan en vooral op die twee enorm mooie, leuke, lieve, wijze meiden die in ons leven zijn. Iris en Jasmijn, de grootste cadeaus in mijn leven. En de grootste spiegel, de beste leraren. Want als je open staat voor de dingen die je kinderen tegen je zeggen, zonder daar meteen boos, beledigd of verdrietig over te worden, dan leer je nog veel meer over jezelf dan je ooit had kunnen denken.

Met veel bewondering en plezier volg ik de 8-daagse van Veronique Prins, kick-ass businesscoach. Een goudeerlijk en geweldig mens. Het voorbeeld van iemand die ‘niet lullen maar poetsen’ voorleeft. Het bijzondere is, dat ze binnen een paar dagen al zoveel bij mij los heeft gemaakt, dat ik een enorme sprong maak in zelfreflectie en inzichten.

Want wat zij zegt is zó waar! Als je probeert je bedrijf echt goed van de grond te krijgen, is het een voorwaarde dat jij weet wie je bent en wat jij te bieden hebt. Inzicht hebt in waar jij staat, wat jij nu al kunt doen voor jouw klanten. Maar ook weet wat je nog niet helemaal onder de knie hebt en als leerdoel voor jezelf kunt stellen. Dat je daarvoor nog een stuk zelfontwikkeling te doen hebt en dat dat helemaal ok is.

Het geeft mij het inzicht dat het klopt. Dat ik vooruit en achteruit kan kijken op het pad waar ik loop, op het punt waar ik nu sta. Dat ik mensen kan helpen om met teksten tot de kern te komen, van zichzelf en van hun bedrijf. Mensen die nog meer stappen in de ontwikkeling van hun bewustzijn en zelfinzicht mogen maken, zodat ze snappen waarom ze vastlopen in hun leven. Ik kan ze helpen in te zien welke patronen hun belemmeren, vaak zelfs verstikkend werken en deze los te laten. Zodat er ruimte ontstaat. Ik kan dat, omdat ik die stappen zelf allemaal genomen heb.

En aan de andere kant is het belangrijk mezelf te blijven ontwikkelen in de dingen waar ik nog in mag groeien en daar de mensen voor mag zoeken die vóór mij lopen op mijn pad. Wat voor mij centraal staat is focus, plannen en acties heel bewust neerzetten. Vooral focus is zo belangrijk. Durven kiezen voor mezelf. Ook al zijn er allerlei dingen binnen mijn gezin die mijn aandacht vragen. Ik ga nu voor de gezonde balans. En deze boodschap is voor mezelf, maar vast ook voor veel andere moeders (en vaders):

Stop met proberen je kinderen te ‘redden’ of te ‘behoeden’ en zet ze liefdevol maar echt van je schouders af. Zodat je zelf weer vooruit komt en de dingen doet waar jij blij van wordt en energie van krijgt. Stop met die spagaat… Iedereen, dus ook jouw kinderen, heeft zijn eigen pad te volgen en eigen leerervaringen op te doen. Als je daar teveel bij wilt helpen, krijg je het effect van de vlinder die nooit sterk uit zijn cocon gekomen is omdat jij die cocon voor een deel open hebt gepeld. En als jij vervolgens beter in je vel zit, profiteert jouw omgeving daar enorm van!

Dankjewel Veronique!!

 

 

 

 

 

Ken je dat? Groeipijn? Als kind had ik het regelmatig. Stekende pijn of zeurende pijn die ik niet echt kon verklaren. Iedere keer weer een paar millimeter groter… Als volwassene kan je ook groeipijn hebben, en reken maar dat die veel heftiger is. Zo had ik vorige week tijdens de assertiviteitstraining waar ik aan mee doe een hele stevige confrontatie met een oud stukje van mezelf. Een klein meisje dat zichzelf wilde zijn en gezien wilde worden. Daarvoor heel erg haar best deed en, in haar beleving, ‘afgestraft’ werd. Auwww.

Pijn

Want ik deed heel hard mijn best om mee te doen in de groep, actief deel te nemen, bij te dragen aan het groepsproces, de groei van de groep. Stelde me kwetsbaar op, was open. En toen werd ik daar op aangesproken. Dat ik teveel voor anderen invulde. Dat ik anderen niet de kans gaf eerst eens zelf goed te voelen wat ze voelden omdat ik het al ingevuld had. Op zich zijn het mooie leermomenten. Over jezelf, een blinde vlek, ik had het niet eens in de gaten. Maar ik voelde me zo diep geraakt, was zo verdrietig. Ik was er misselijk van. Want of ik me laat zien, hangt er vanaf hoe veilig ik me voel. De laatste jaren gaat dat steeds beter en merk ik dat kwetsbaarheid juist krachtig is. Maar op het moment dat je je veilig voelt en je lijkt niet jezelf te mogen laten zien omdat dat anderen stoort, is dat een bittere pil. Voor mij tenminste wel.

Groei

Toen ik er met mijn man en een coach over gesproken had en een ademsessie deed waarin ik weer veel los kon laten, was de misselijkheid en de pijn weer verdwenen. Wel was ik heel moe. Ik realiseerde me dat degene die me de kritiek had gegeven, zelf het liefst onzichtbaar wil blijven en wat er gebeurde natuurlijk ook over haar gaat, niet alleen over mij. We raken iets bij elkaar aan. Ik voel me niet veilig bij haar, omdat ze niets laat zien van haar emoties, behoeftes, boosheid en ik dus niet weet waar ik aan toe ben. Kritiek komt dan knetterhard binnen, omdat ik het niet aan zag komen. Meestal voel of zie ik het als ik anderen ‘stoor’ of teveel ben voor ze. In non-verbale communicatie of in de energie. Toch zijn dit de mooiste spiegels die je kunt krijgen. Omdat je je bewust wordt van oude pijn, de oorzaak en hoe dat nog doorwerkt in het nu. En na dat inzicht, kan je het uitwerken en loslaten. Ik merkte gisteren tijdens de training dat ik er heel anders bij zat. Veel rustiger, veel meer luisterend en kijkend wat er gebeurde. Iets zeggen als ik de behoefte had om iets te zeggen. En als ik die behoefte niet had, bleef ik stil. Eigenlijk vond ik dat veel fijner. Gewoon zijn.

Weer een paar millimeter gegroeid:-)

 

 

Ik ben fan van een aantal dames die enorm goed bezig zijn. Maartje Koper, Veronique Prins, Annelies Voulon, Marije van den Bovenkamp, Josje Feller, Loes Ruesink, Anke Donicie. Dames, die mij inspireren. Vanmorgen zag ik een livestream van Maartje en Veronique. Maartje is van de Geld is Liefde-stroming, Veronique is van Je Zaak Voorelkaar, de booming business, niet lullen maar poetsen. Geweldig om ze zo samen te zien. En ze blijven zeggen, dat je jezelf moet laten ZIEN! Dat die website niet perfect hoeft. Dat je gewoon moet laten zien wat je kunt!

Nou, bij deze dan. Ik kan heel veel! Ik kan van de slechtste en meest onbegrijpelijke teksten de beste teksten maken. Ik kan schrijven over anderen waar zij fckng goed in zijn, de kern naar boven halen, de authenticiteit laten stromen zodat het verhaal op hun website naadloos aansluit op wie zij zijn. Maar wat ik ook héél goed kan en zelfs enorm gaaf vind om te doen, is mensen schrijvend coachen!

Dat heet Bevrijdend Schrijven. Het stamt af van Mindful Analysis maar is toch anders! Ik help mensen vooruit. Mensen die vast zijn gelopen in hun leven, in de war zijn, het niet meer zien. Ik heb dankzij mijn eigen levenservaring en bewustwording zoveel tools dat ik ze echt kan helpen. Dat ik met een helicopterview kan zien waar ze zitten en hoe ze zichzelf er met mijn hulp weer uit kunnen halen. Op kunnen ruimen, dus ruimte kunnen maken. En BLIJ dat ik daar van word…Wat een fantastisch werk! Dus als jij dat ook wilt, een week lang schrijvend zelfanalyse doen als je vastloopt en niet begrijpt waarom, stuur me een mailtje of bel me, ik help je graag! En weet je wat vooral heel fijn is? Dat je het vanuit je eigen omgeving kunt doen, op jouw eigen tijd, schrijvend. Je hoeft mij niet te zien, je hoeft niet te praten. Als jou dat aanspreekt, wees welkom!

Ik ben sinds 2007 zelfstandig ondernemer. Eerst als Tekstwijs, sinds twee jaar als ComPassie. Heb ontzettend veel trainingen gevolgd, boeken gelezen, in netwerken geïnvesteerd, hard gewerkt aan mijn zelfkennis en zelfbewustzijn. Veel oude patronen opgeruimd die me alleen maar dwarszaten en me veel energie kostten. En ja, het klopt. Als je oude deuren sluit, gaan er nieuwe open.

Na een paar pittige jaren van in- en externe crisis kan ik oprecht zeggen dat ik gegroeid ben. In zelfkennis, in weten waar ik blij van word en waar ik goed in ben. En vooral in hoe ik andere mensen kan helpen met mijn werk. Met tekst. Tekst vertelt waar het over gaat. Wat je ook maar wilt vertellen, of dat nu over jouw leven is of over je bedrijf.

Ik merk dat het stroomt. Ik ben dankbaar dat de Schrijfschool voor Ondernemers op mijn pad is gekomen, waar ik deze week al de eerste klus voor heb gedaan en waar ik waardevolle trainingen mag gaan geven. Om ondernemers nog meer in hun kracht te zetten met hun verhaal. Fantastisch dat de klanten voor Bevrijdend Schrijven tevreden zijn, blij zijn dat ze zelfanalyse kunnen doen vanuit hun eigen, veilige omgeving op hun eigen momenten. Nieuwe inzichten krijgen over welke oude patronen er onder hun handelen zit en hoe ze die op kunnen ruimen.

En dan nog de enorm leerzame klus die ik een paar maanden lang voor het St. Antonius Ziekenhuis in Nieuwegein mag doen, door informatie voor patiënten toegankelijker en begrijpelijker te maken. Ik heb het opeens weer druk, fijn druk. Schrijven is helend. In alle opzichten!!