Blog

Onze dochter Iris (14) is al sinds de basisschool aan het worstelen met het feit dat ze slimmer is dan ze kan laten zien op school. Voor het kind een vervelende achtbaan, voor ons als ouders een zoektocht. Want hoe los je dit op? En hoeveel schade heeft het al aangericht in haar zelfbeeld? Iris…

via De schade die “anders denken” kan aanrichten! — De Leukste Kinderen

Een paar weken geleden keek ik samen met mijn jongste dochter naar een compilatie van de songfestivals tot nu toe. Als kind vond ik het een hele happening…de hele avond vol spanning kijken hoe de Nederlandse inzending het eraf zou brengen. Ik werd er helemaal blij van om hier naar te kijken, prachtig jeugdsentiment. Ook kwam het liedje ‘In de malle molen van het leven…’ voorbij. Ik vond het altijd een rare titel. Maar nu begrijp ik hem als geen ander.

Want als je groter wordt, van school komt, gaat studeren, gaat werken, trouwen, kinderen krijgt, maak je een enorme ontwikkeling door. Veel grote gebeurtenissen in een korte tijd. Ik weet nog goed dat ons eerste kindje werd geboren en dat ik toen dacht…….’en nu’? De mijlpalen waar ik mijn hele leven naartoe geleefd had, waren allemaal bereikt. Maar ik was niet gelukkig. Omdat ik inmiddels mezelf behoorlijk was kwijtgeraakt. Te druk was geweest om te voldoen aan wat iedereen van me verwachtte. Om het te doen ‘zoals het heurt’.  In de periode daarna liep ik vast op allerlei fronten.

Een periode van zelfonderzoek volgde. Coaching, zoeken naar manieren om inzicht te krijgen in mijn ongelukkige gevoel, leren mediteren, afscheid nemen van mensen die niet goed voor mij waren. Pittige relatie-issues, vragen over hoe je je kinderen nu goed opvoedt. Want daar krijg je geen boekje bij… Stap voor stap, met veel pieken maar nog veel meer dalen, begonnen steeds meer puzzelstukjes op hun plek te vallen. Begon ik heel langzaam het grotere plaatje te zien. Begon ik te snappen dat ik geen slachtoffer was van de omstandigheden maar dat ik precies op de plek was waar ik moest zijn. Dat het universum, God, mijn hogere bewustzijn of welke naam je er ook aan wilt geven, mij exact die lessen had geleerd die ik nodig had om te komen waar ik nu sta.

Nu ben ik 46 lentes jong, ben ik bijna 14 jaar getrouwd met mijn lieve man en heb ik twee fantastische dochters van 13 en 10 jaar. Ik ben enorm dankbaar voor alles wat er in mijn leven gebeurd is en voor het pad wat voor mij ligt. Ik weet wat ik te doen heb, namelijk mensen helpen door mijn ervaringen te delen. Zijn in het moment. Genieten van kleine, grote dingen. En vooral heel, heel veel liefde verspreiden. Want daar kan de wereld nooit genoeg van krijgen!

In april 2007 startte ik als zelfstandig ondernemer met de bedrijfsnaam Tekstwijs. In 2015 besloot ik dat deze naam de lading niet langer dekte en kreeg ik de ingeving dat mijn bedrijf ComPassie mocht gaan heten! Het heeft alles te maken met passie voor communicatie, verhalen, maar ook met compassie voor mensen, wat mensen meemaken en hoe je daar als medemens mee om gaat. Compassie draait om het tonen van liefde en zorgzaamheid. Oog hebben voor wat mensen werkelijk nodig hebben en vermijden wat schade veroorzaakt. Zo is het ook bij wat ik doe en wat ik als mijn missie op deze wereld voel. Met mijn kennis, vaardigheden, liefde en inlevingsvermogen veel mensen en bedrijven verder helpen om hun doel te bereiken.

Eerste wens

Vaak zeggen ze dat je als jong kind al wist wat je wilde worden. Zo wilde ik wilde ik juf of zuster worden, later kraamverzorgster en vervolgens maatschappelijk werkster. Tot ik als puber in een bushokje aan de praat raakte met een zeer ongelukkig uitziende dame die toen ze van mijn plan om maatschappelijk werkster hoorde hoofdschuddend zei “Ach kindje, niet doen hoor, daar ben je veel te zacht voor…..” En kennelijk raakte ze bij mij een gevoelige snaar, want mijn plan was van de baan. Toen besloot ik me bezig te houden met taal en communicatie, iets wat ik leuk vond en mij makkelijk afging.  Na mijn propedeuse Engels koos ik voor de toen nieuwe bovenbouwstudie Communicatiekunde. Daar leerde je alles over communicatie, wat toen nog een compleet andere wereld was dan nu. Het was  1989 en we werkten op enorme computers die in de universiteitsbibliotheek stonden en printten onze opdrachten uit op matrixprinters….

Na mijn studie heb ik bij verschillende bedrijven gewerkt als redacteur, tekstschrijver, communicatieadviseur. Eigenlijk doe dat nog steeds, maar dan anders… Nu is het een combinatie van mijn vak én mijn passie voor mensen, het helpen van mensen. Dat is wat ik het allerliefste doe en altijd gedaan heb. Dit kan ik doen met mijn levenservaring én door te doen ik goed in ben: verbindende verhalen maken vanuit compassie.

Dus is mijn allereerste wens toch in vervulling gegaan. Want waar ik vroeger juf of zuster wilde worden, mag ik nu mensen dingen leren en helpen vanuit mijn toegevoegde waarde. Zo zie je maar dat kleine kinderen vaak al weten wat ze hier op aarde te doen hebben!